ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Η ΔΙΡΦΥΣ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗ

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΡΟΦΗ

ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΔΙΡΦΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΚΤΩΝ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Η ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΚΥΜΗΣ

Η ΦΑΤΝΗ ΤΩΝ ΑΝΔΡΟΝΙΑΝΩΝ

ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009, των Θεοφανείων. Χωρίς να το πολυκαταλάβωμε η ώρα του γυρισμού έφθασε. Βάλαμε τα ρούχα στις βαλίτσες, τα φορτώσαμε όπως – όπως στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα. Σ’ όλο το ταξίδι αμίλητοι, με τις εικόνες των εορτών να έρχονται στο νου μας, ο δρόμος μας φάνηκε ατελείωτος. Με βαριά καρδιά αφήσαμε πίσω μας τις γιορτινές διακοπές, έτοιμοι να ριχθούμε και πάλι στη δουλειά μέχρι τις επόμενες γιορτές.
Στο μυαλό μας γυρόφερναν όλες αυτές οι μέρες που περάσαμε στο χωριό και οι όμορφες εικόνες που μας περιτριγύριζαν σε κάθε βήμα μας. Εικόνες βγαλμένες μέσα από τη φύση. Εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μας. Εικόνες που θα εμπλουτίσουν το άλμπουμ της ζωής που φυλάσσει ο καθένας για τον εαυτό του μέσα στην ψυχή του, που θα μας συντροφεύουν τις χειμωνιάτικες νύκτες της πνιγηρής πόλης που ζούμε.
Τετάρτη 24 Δεκέμβρη αφήσαμε τα πληκτρολόγια και τα ποντίκια, σβήσαμε τους υπολογιστές μας και φύγαμε να περάσουμε τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, στους Ανδρονιάνους. Εκεί που η φύση, έχοντας πάρει το εορταστικό της χρώμα, δημιουργεί γιορτινές εικόνες και όπου να κοιτάξει κανείς η μία διαδέχεται την άλλη, η μία ομορφότερη από την άλλη, να μην χορταίνεις να τις απολαμβάνεις.
Πλησιάζοντας το χωριό οι πρώτες εικόνες ξετυλίχθηκαν μπροστά μας. Τα γύρω βουνά είχαν φορέσει το καλό τους άσπρο φόρεμα έτοιμα να υποδεχθούν τη Γέννηση του Χριστού και την Ανατολή του Νέου Έτους. Τα Καδίτικα, τα Ανδρονιάνικα, τα Βιταλιότικα. Το κάθε βουνό είχε τη δική του ξεχωριστή ομορφιά. Κάθε ένα αποτελούσε ένα ξεχωριστό κάρτ ποστάλ ντυμένο με τη γιορτινή στολή του. Η μία εικόνα διαδεχόταν την άλλη, η μία καλύτερη από την άλλη. Φθάνοντας στο χωριό τα δύο μικρά έλατα που κοσμούν την μικρή πλατεία ανάμεσα στα δύο καφενεία είχαν φορέσει το γιορταστικό τους χρώμα. Μικρά όμορφα λαμπάκια απλωμένα πάνω στην καταπράσινη κορμοστασιά τους, έδιναν μια ξεχωριστή νότα στον όμορφο αυτό μικρό χώρο στη μέση του χωριού. Και στη μέση μια όμορφη φωτεινή φάτνη συμπλήρωνε ομορφοστολισμένης πλατείας του χωριού μας.
Τη μέρα των Χριστουγέννων ο ήχος της καμπάνας δεν ακούστηκε στο χωριό μας. Τους υπέροχους Χριστουγεννιάτικους ύμνους που ακούγονται τη μέρα αυτή τους ακούσαμε στην Αγία Τριάδα της Κύμης όπου μεταβήκαμε για να εκκλησιαστούμε. Βλέπετε είναι η μέρα τέτοια που δεν μπορείς να κάτσεις στο σπίτι. Οι εικόνες της Γέννησης του Θεανθρώπου σε τραβούν να μπεις στην πρώτη εκκλησία που θα βρεις για να προσκυνήσεις. Να γεμίσεις η ψυχή σου θρησκευτική κατάνυξη.
Δευτέρα 26 και η μέρα ήταν αφιερωμένη σε βόλτες. Βόλτες με το αυτοκίνητο, στην Αγία Παρασκευή, στην Κύμη, στην Παραλία και κατάληξη στη φιλόξενη ταβέρνα του «Κουτέλου» στην Πλατάνα. Μαζί με τους υπέροχους ουζομεζέδες αγναντεύεις τις όμορφες εικόνες που στέλνει η θάλασσα με το κύμα να κάνει τα γνωστά παιγνίδια του. Εδώ δεν χρειάζεται να ανοίξεις κανένα φάκελο για να δεις το καρτ ποστάλ που σου έστειλαν οι φίλοι. Εδώ η μία κάρτα διαδέχεται την άλλη, η κάθε μία πιο όμορφη από την άλλη.
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου, πρωί – πρωί απολάμβανα το καφεδάκι μου, δίπλα στο τζάκι, με τις φλόγες να παιγνιδίζουν με τα χρώματα, τα ξύλα να μου σιγομουρμουρίζουν διάφορους σκοπούς και το μάτι να φεύγει μέσα από το τζάμι της μπαλκονόπορτας μακριά στο ορίζοντα αγναντεύοντας την ανατολή. Θαμπώθηκα με αυτό που είδα να απλώνεται μπροστά στα μάτια μου. Όλος ο ορίζοντας άρχισε να βάφεται κόκκινος αλλάζοντας συνεχώς παραστάσεις και χρωματισμούς. Έμεινα ακίνητος και παρακολουθούσα τον πίνακα που έβλεπα μπροστά μου. Η φύση ζωγράφιζε και ζωγράφιζε συνεχώς. Λες και ο προηγούμενος πίνακας δεν της άρεσε και αμέσως τον άλλαζε. Μαγεία, εικόνες απερίγραπτες, καταπληκτικές. Η φύση έστελνε τις δικές της ευχετήριες κάρτες, τις Πρωτοχρονιάτικες. Πηγαίνω πολλά χρόνια στο χωριό και έχω δει πολλές φορές την ανατολή του ήλιου. Κάθε φορά ξεχωριστές εικόνες, αλλά αυτή τη φορά έμεινα άφωνος. Ήταν ένα ποίημα και για μισή ώρα που κράτησε μέχρι ο ήλιος να ξεπηδήσει μέσα από τη θάλασσα, δημιουργώντας μια ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα.
Να τα πούμε; Μια παιδική φωνή με προσγείωσε στην πραγματικότητα. Και πριν προφθάσω να απαντήσω οι παιδικές φωνές από μια χορωδία τριών παιδιών άρχισαν να τραγουδούν μελωδικά και με ρυθμό τα κάλαντα, χτυπώντας ρυθμικά τα τριγωνάκια που κρατούσαν στα χέρια τους.. Μέχρι το μεσημέρι ήρθαν και άλλα παιδιά δυο – δυο, τρία - τρία και τραγούδησαν τα κάλαντα, όπως αυτά τα ήξεραν.
Πρωτοχρονιά στο χωριό. Έχω από τα παιδικά μου χρόνια να βρεθώ τέτοια μέρα στο χωριό. Πρωί – πρωί οι καμπάνες της Εκκλησίας μας κάλεσαν κοντά της να προσευχηθούμε και να ευχηθούμε ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, πιο δημιουργικός, πιο παραγωγικός, πιο ειρηνικός. Ο παπά – Χρήστος με το τέλος της Θείας Λειτουργίας έκοψε και την πίτα της Ενορίας μας ευχόμενος σε όλους για την Καλή Χρονιά.
Μετά τη Θεία Λειτουργία και το απαραίτητο καφεδάκι, συνοδευμένο μ’ ένα υπέροχο μπακλαβά μυγδαλάτο, πήραμε το δρόμο για το βουνό, τα Κοτύλαια όρη Θελήσαμε να πάμε κοντά, να παίξουμε με το χιόνι να ευχαριστηθούμε αυτό που βλέπαμε από το χωριό. Ο λαμπερός ήλιος θύμιζε περισσότερο την Άνοιξη αλλά το τσουχτερό κρύο μας προσγείωνε στην πραγματικότητα. Πήραμε το δρόμο από το Βίταλο και στρίψαμε για το Μετόχι. Μόλις φθάσαμε ψηλά στα έλατα, το αυτοκίνητο δεν πατούσε στην άσφαλτο αλλά στο υπέροχο άσπρο χαλί που είχε στρωθεί για μας. Θέλαμε να πάμε όσο πιο ψηλά μπορούσαμε. Σε λίγο αγναντέψαμε τη ολόλευκη κορυφή της Δίρφυς. Εικόνες πρωτόγνωρες, φανταστικές, δεν χόρταινες να τις βλέπεις. Η ορατότητα ήταν καταπληκτική και το μάτι απλωνόταν από την μια μεριά στα ολόλευκα βουνά της Βόρειας Εύβοιας και από την άλλη στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Η Σκύρος φαινόταν δίπλα μας. Στον απέναντι λοφίσκο ο βοσκός με τα γίδια του σε μια ευθεία όλα, στο στενό μονοπάτι που είχε σχηματισθεί ανάμεσα στο χιόνι, τα οδηγούσε λίγο πιο χαμηλά να βρουν λίγο χορτάρι για να βοσκήσουν. Παίξαμε αρκετή ώρα με το χιόνι, κυλιστήκαμε στην κυριολεξία μέσα σ’ αυτό και σε καμιά περίπτωση δεν σκεφθήκαμε αν βραχούμε. Φτιάξαμε και τον καθιερωμένο χιονάνθρωπο, ο οποίος πήρε τη θέση του πάνω στο καπό του αυτοκινήτου σκεπασμένος μ’ ένα κατακόκκινο σάλι, που του το φορέσαμε για να μην κρυώσει και με βαριά καρδιά πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Οι επόμενες μέρες πέρασαν ήσυχα, οικογενειακά, με βόλτες στην γύρω περιοχή απολαμβάνοντας σπιθαμή προς σπιθαμή τις όμορφες εικόνες της περιοχής. Επισκεφθήκαμε για ένα καφέ και το νέο Ξενοδοχείο στην Παραλία της Κύμης – το ΚΥΜΗ ΠΑΛΛΑΣ- ένας υπέροχος χώρος που πιστεύουμε ότι θα δώσει μια άλλη νότα στην τουριστική προβολή της περιοχής μας.
Τετάρτη 7 Ιανουαρίου του 2009 πια και να πάλι στη δουλειά. Μια στίβα χαρτιά περίμεναν εκεί για διεκπεραίωση. Με κρύα καρδιά και στη μνήμη να έρχονται και να ξαναέρχονται οι εικόνες των διακοπών, αφού τράβηξα μια γερή ρουφηξιά από τον αχνιστό καφέ που ήταν μπροστά μου, άνοιξα τον πρώτο φάκελο.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ