ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ 
Νέος χρόνος έρχεται κι όλοι μας έχουμε την ανάγκη από ένα ημερολόγιο. Ημερολόγιο που μέσα από τις σελίδες του βλέπουμε κάθε μέρα χρηστικές πληροφορίες και υπάρχει χώρος για τις δικές μας σημειώσεις, τα ραντεβού μας, τις διάφορες γιορτές που έχομε να πάμε, τα τηλέφωνα συγγενών και φίλων και άλλα μικρά καθημερινά πράγματα.
Πέραν όμως από τις χρηστικές πληροφορίες της κάθε ημέρες, υπάρχουν ημερολόγια πολύ υψηλής αισθητικής με θεματικά αφιερώματα που προσφέρουν ποικίλες γνώσεις, που πολλούς από εμάς μας γοητεύουν.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, πολλές ώρες από την καθημερινότητά μας, τις αφιερώνουμε για να ξεφυλλίσομε όλα αυτά τα ημερολόγια που μας προσφέρουν εκδοτικοί οίκοι, οργανισμοί, τράπεζες, σωματεία, σύλλογοι, ιδιώτες και πολλοί άλλοι. Ημερολόγια λογοτεχνικά, ιστορικά, λαογραφικά, αστρολογικά, εικαστικά, μουσικά και ένα σωρό άλλα θέματα.
Στόχος μας ένα καλαίσθητο ημερολόγιο, για μας και για τους φίλους μας, που θα μας αγγίζει και θα μας προσφέρει χρηστικές καθημερινές πληροφορίες καθώς επίσης πολιτιστική γνώση και αισθητική καλλιέργεια.
Φέτος ένα πολύ όμορφο ημερολόγιο βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, με θέμα «Ξεχασμένα παιχνίδια». Ημερολόγιο που με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια. Τα χρόνια που ανέμελα τρέχαμε στις αυλές του σπιτιού μας και παίζαμε παιχνίδια που σήμερα έχουν εκλείψει. Τα χρόνια που τα παιδιά παίζαμε μαζί, που δημιουργούσαμε την πρώτη κοινότητα, την πρώτη κοινωνία. Τα χρόνια που «σεβόμαστε» τους κανόνες του παιχνιδιού, που μαθαίναμε να ζούμε μαζί με τους άλλους. Τα χρόνια που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις συνέπειές της. Τα χρόνια που τη λέξη μοναξιά δεν την γνωρίζαμε, η ομαδικότητα ήταν αυτή που κυριαρχούσε σε όλα τα παιχνίδια μας.
Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο η εικόνα της γειτονιάς μου «οι Μασουραίοι» καθρεφτίσθηκε αμέσως στις σελίδες του και ένα – ένα τα παιδιά που παίζαμε μαζί. Φωνακτά άρχισα να λέω τα στιχάκια που εμείς χρησιμοποιούσαμε για να δούμε «ποιος θα βγει», («λαχνίσματα» τα λένε). Μπροστά μου εμφανίσθηκαν τα παιδιά της γειτονιάς μου, να πηδούν τους φράχτες για να κρυφτούν, να κάθονται στις σκάλες να παίξουν την «πενακουτή», την «κολοκυθιά», να χαράζουν με μαεστρία τα τετράγωνα για το «κουτσό», τον κύκλο για το «καρφωτό», να φορούν στα μάτια τους ένα μαντήλι κάνοντας την «τυφλόμυγα» Στ’ αυτιά μου ήρθαν παλιές γνώριμες φωνές να τραγουδούν το «ένα λεπρό κρεμμύδι γκέο βαγκέο», το «δεν περνάς κυρά Μαρία», το «Αλάτι ψιλό, αλάτι χονδρό, έχασα τη μάνα μου και ψάχνω να τη βρω» και τόσα άλλα.
Ζήλεψα που και εγώ ο ίδιος δεν σκέφθηκα ή δεν είχα το κουράγιο ίσως, να αποτυπώσω σε μια κόλλα χαρτί με απλά λόγια αυτά τα παιγνίδια που ήταν η ίδια μας η ζωή.
Η συντάκτρια του ημερολογίου Άννα Λαουτάρη – Γκριτζάλα περιγράφει πολύ γλαφυρά το περιεχόμενο του ημερολογίου:
«Τα παιδιά παίζουν με τα λαχνίσματα για να δουν "ποιος θα βγει", στα διαλείμματα του σχολείου, στην αυλή ή στο σπίτι.
Το ημερολόγιο με τα "Ξεχασμένα παιχνίδια" όπως η μικρή Ελένη, η κολοκυθιά, το πετάει-πετάει, ο λύκος, η τυφλόμυγα, το κουτσό, το μπιζ και πολλά άλλα, δεν είναι μια μουσειακή καταγραφή του παιδικού παρελθόντος των μεγάλων. Αντίθετα, είναι μια πολύτιμη ανθολογία παραδοσιακών ελληνικών ομαδικών παιχνιδιών που θα συμβάλλουν στην πνευματική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών και, το σημαντικότερο, που θα γεμίσουν τις μέρες και τις ώρες τους με τη χαρά της συντροφικότητας και της δημιουργίας.
Μην το σκεφτόσαστε. Μετά το διάβασμα, μικροί και μεγάλοι ελάτε, να παίξουμε!»
Με πολλή συγκίνηση διάβασα τα «ξεχασμένα παιγνίδια» που αναγράφονται στις σελίδες αυτού του ημερολογίου। Ένιωσα τον εαυτό μου να χαίρεται και να βρίσκεται πίσω από ένα δένδρο, μια σκάλα, μια κρυψώνα με τις αισθήσεις τεντωμένες, έτοιμες να φωνάξουν: «Φτου Ξελευτερία»।
Πέραν όμως από τις χρηστικές πληροφορίες της κάθε ημέρες, υπάρχουν ημερολόγια πολύ υψηλής αισθητικής με θεματικά αφιερώματα που προσφέρουν ποικίλες γνώσεις, που πολλούς από εμάς μας γοητεύουν.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, πολλές ώρες από την καθημερινότητά μας, τις αφιερώνουμε για να ξεφυλλίσομε όλα αυτά τα ημερολόγια που μας προσφέρουν εκδοτικοί οίκοι, οργανισμοί, τράπεζες, σωματεία, σύλλογοι, ιδιώτες και πολλοί άλλοι. Ημερολόγια λογοτεχνικά, ιστορικά, λαογραφικά, αστρολογικά, εικαστικά, μουσικά και ένα σωρό άλλα θέματα.
Στόχος μας ένα καλαίσθητο ημερολόγιο, για μας και για τους φίλους μας, που θα μας αγγίζει και θα μας προσφέρει χρηστικές καθημερινές πληροφορίες καθώς επίσης πολιτιστική γνώση και αισθητική καλλιέργεια.
Φέτος ένα πολύ όμορφο ημερολόγιο βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, με θέμα «Ξεχασμένα παιχνίδια». Ημερολόγιο που με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια. Τα χρόνια που ανέμελα τρέχαμε στις αυλές του σπιτιού μας και παίζαμε παιχνίδια που σήμερα έχουν εκλείψει. Τα χρόνια που τα παιδιά παίζαμε μαζί, που δημιουργούσαμε την πρώτη κοινότητα, την πρώτη κοινωνία. Τα χρόνια που «σεβόμαστε» τους κανόνες του παιχνιδιού, που μαθαίναμε να ζούμε μαζί με τους άλλους. Τα χρόνια που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις συνέπειές της. Τα χρόνια που τη λέξη μοναξιά δεν την γνωρίζαμε, η ομαδικότητα ήταν αυτή που κυριαρχούσε σε όλα τα παιχνίδια μας.
Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο η εικόνα της γειτονιάς μου «οι Μασουραίοι» καθρεφτίσθηκε αμέσως στις σελίδες του και ένα – ένα τα παιδιά που παίζαμε μαζί. Φωνακτά άρχισα να λέω τα στιχάκια που εμείς χρησιμοποιούσαμε για να δούμε «ποιος θα βγει», («λαχνίσματα» τα λένε). Μπροστά μου εμφανίσθηκαν τα παιδιά της γειτονιάς μου, να πηδούν τους φράχτες για να κρυφτούν, να κάθονται στις σκάλες να παίξουν την «πενακουτή», την «κολοκυθιά», να χαράζουν με μαεστρία τα τετράγωνα για το «κουτσό», τον κύκλο για το «καρφωτό», να φορούν στα μάτια τους ένα μαντήλι κάνοντας την «τυφλόμυγα» Στ’ αυτιά μου ήρθαν παλιές γνώριμες φωνές να τραγουδούν το «ένα λεπρό κρεμμύδι γκέο βαγκέο», το «δεν περνάς κυρά Μαρία», το «Αλάτι ψιλό, αλάτι χονδρό, έχασα τη μάνα μου και ψάχνω να τη βρω» και τόσα άλλα.
Ζήλεψα που και εγώ ο ίδιος δεν σκέφθηκα ή δεν είχα το κουράγιο ίσως, να αποτυπώσω σε μια κόλλα χαρτί με απλά λόγια αυτά τα παιγνίδια που ήταν η ίδια μας η ζωή.
Η συντάκτρια του ημερολογίου Άννα Λαουτάρη – Γκριτζάλα περιγράφει πολύ γλαφυρά το περιεχόμενο του ημερολογίου:
«Τα παιδιά παίζουν με τα λαχνίσματα για να δουν "ποιος θα βγει", στα διαλείμματα του σχολείου, στην αυλή ή στο σπίτι.
Το ημερολόγιο με τα "Ξεχασμένα παιχνίδια" όπως η μικρή Ελένη, η κολοκυθιά, το πετάει-πετάει, ο λύκος, η τυφλόμυγα, το κουτσό, το μπιζ και πολλά άλλα, δεν είναι μια μουσειακή καταγραφή του παιδικού παρελθόντος των μεγάλων. Αντίθετα, είναι μια πολύτιμη ανθολογία παραδοσιακών ελληνικών ομαδικών παιχνιδιών που θα συμβάλλουν στην πνευματική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών και, το σημαντικότερο, που θα γεμίσουν τις μέρες και τις ώρες τους με τη χαρά της συντροφικότητας και της δημιουργίας.
Μην το σκεφτόσαστε. Μετά το διάβασμα, μικροί και μεγάλοι ελάτε, να παίξουμε!»
Με πολλή συγκίνηση διάβασα τα «ξεχασμένα παιγνίδια» που αναγράφονται στις σελίδες αυτού του ημερολογίου। Ένιωσα τον εαυτό μου να χαίρεται και να βρίσκεται πίσω από ένα δένδρο, μια σκάλα, μια κρυψώνα με τις αισθήσεις τεντωμένες, έτοιμες να φωνάξουν: «Φτου Ξελευτερία»।
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου