ΚΟΤΥΛΑΙΑ ΟΡΗ

 
 
 
 
 
 
 

 

 
 

ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΣΤΑ ΚΟΤΥΛΑΙΑ ΟΡΗ

Σάββατο 20 Μαΐου 2006. Απολαύσαμε τον πρωινό μας καφέ στο γραφικό καφενεδάκι του χωριού, Ανδρονιάνοι Κύμης Ευβοίας. Φθάσαμε εκεί για να περπατήσομε στα όρη Κοτύλαια, να βρούμε τα παλιά μονοπάτια, να εξερευνήσομε την περιοχή. Ο καφές σερβιρισμένος από τα χέρια της Ελένης που διαχειριζόταν το καφενείο ήταν υπέροχος, στα μάτια της όμως καθρεφτιζόταν η περιέργεια για το ποιοι είμαστε και τι θέλαμε τούτο το Σαββατιάτικο πρωινό τέσσερις ξένοι άνθρωποι στο χωριό της. Βλέπετε εδώ οι θαμώνες είναι όλοι γνωστοί και η παρουσία ξένων κεντρίζει το ενδιαφέρον και την περιέργεια των ντόπιων κατοίκων. Μαζί μας ήταν και ένας ντόπιος που προσφέρθηκε να μας ξεναγήσει στον τόπο του.
Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και μάθαμε τα πρώτα χαρακτηριστικά του βουνού που επρόκειτο να περπατήσομε και να εξερευνήσομε.
Κοτύλαια Όρη: Οροσειρά της Κεντρικής Ανατολικής Εύβοιας που περιλαμβάνει τα όρη Μαυροβούνι, Σκόλος, Φτερόλακκα, Εφταός, Αλωκτέρι. Αποτελεί το διαχωριστικό σύνορο της Καρυστίας με την υπόλοιπη Εύβοια.
Μέσω του ορεινού όγκου των Κοτυλαίων γινόταν η επικοινωνία Κύμης - Χαλκίδος.
Η συζήτηση με τους ντόπιους και η απόλαυση του καφέ μπροστά στην πέτρινη βρύση κάτω από τα δυο έλατα που κοσμούν την μικρή πλατεία του χωριού μας συνεπήρε. Είχε σηκωθεί ψηλά ο ήλιος όταν φορτωθήκαμε τα σακίδια με τον απαραίτητο εξοπλισμό και πήραμε την ανηφόρα για τα Κοτύλαια Όρη. Περάσαμε μέσα από το χωριό και θαυμάσαμε τα διώροφα πέτρινα σπίτια κτισμένα στα τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνα. Σπίτια κτισμένα από Ηπειρώτες τεχνίτες που είχαν έρθει για το σκοπό αυτό στην περιοχή. Αφήσαμε πίσω μας το χωριό και αφού ανηφορήσαμε τον αγροτικό δρόμο μέχρι τον Προφήτη Ηλία, διακρίναμε το παλιό πετρώδες μονοπάτι, ανάμεσα σε χαμηλούς θάμνους, που διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση και οδηγεί στην κορυφή του βουνού. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πεζοπορίας το μάτι μας ήταν καρφωμένο κάτω στην υπέροχη κοιλάδα που απλωνόταν μπροστά μας με τα χωριουδάκια να ξεμακραίνουν ολοένα και στο βάθος το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Τα πρώτα έλατα μας καλωσόρισαν και η σκιά τους μας έδωσε μια ανάσα δροσιάς. Περάσαμε μέσα από το παλιό λατομείο του Σκαλιστήρι και είδαμε τα απομεινάρια του πετρώματος Βωξίτη που πριν από μερικά χρόνια γινόταν η εξόρυξη.
Ακολουθήσαμε τον δασικό δρόμο μέσα στα έλατα και μέσω της «Μηλίτσας» φθάσαμε στον «Εφταό». Λιγοστό το παγωμένο νερό του ποταμού που κυλούσε δίπλα στα έλατα και τα πλατάνια.
Προχωρήσαμε λίγο ακόμα τον δασικό δρόμο και σε λίγο ένα καταπράσινο και πανέμορφο οροπέδιο απλώθηκε μπροστά μας. Περιοχή «Βρωμονέρας» την ονομάζουν. Καθίσαμε να ξεκουραστούμε στην πηγή με το κρυστάλλινο δροσερό νερό και να τιμήσομε το φτωχό κολατσιό που είχαμε μαζί μας. «Ψωμοτύρι» και παγωμένο δροσερό νερό από την πηγή, με τα μελίσσια να βουίζουν τριγύρω μας. Το δάσος των Κοτυλαίων φημίζεται για τα έλατα και τα αρωματικά φυτά του, και το μέλι που παράγεται είναι εξαιρετικό.
Μετά το διάλειμμα ξεκούρασης επιστρέψαμε πάλι στην περιοχή του «Εφταού». Ήταν η ώρα που θα διασχίζαμε το φαράγγι του «Εφταού», μέχρι τη διασταύρωση που ενώνει την Κύμη με το Μετόχι. Μπήκαμε στη σπηλιά που συναντήσαμε στο δρόμο μας, το «αγίασμα» όπως λένε οι ντόπιοι. Η θερμοκρασία μέσα στο φαράγγι ήταν πολύ χαμηλή, σε κάποιο σημείο μάλιστα συναντήσαμε και χιόνι που ακόμα δεν είχε λιώσει από τον βαρύ χειμώνα που είχε στην περιοχή φέτος. Απ’ ότι μας είπαν οι ντόπιοι, το ύψος του χιονιού εδώ ξεπερνούσε τα τέσσερα μέτρα.
Με το τελείωμα του φαραγγιού φθάσαμε στον επαρχιακό δρόμο Κύμης – Μετοχίου. Με αυτοκίνητο προχωρήσαμε προς το Μετόχι και σταματήσαμε σε μια θαυμάσια περιοχή όπου η θέα ήταν καταπληκτική. Στα πόδια μας απλώνονταν οι παραλίες του Μετοχίου και της Χιλιαδούς, στο βάθος η Δίρφη και οι οροσειρές της Βόρειας Εύβοιας και πίσω μας η οροσειρά των Κοτυλαίων. Για αρκετή ώρα θαυμάσαμε το τεράστιο βράχο που υπήρχε εκεί στο πλάι με υπέροχα χρώματα, αποχρώσεις του κόκκινου και του καφέ που συνέχεια άλλαζε χρωματισμούς ανάλογα με την γωνία που έπεφταν πάνω του οι αχτίδες του ήλιου. Απολαύσαμε για λίγο τη θέα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς την Κύμη. Παρακάμψαμε τον δρόμο για να κατέβουμε στις παραλίες του «Τσίλαρου» και του «Θαψά». Δυο παραλίες μοναδικές. Με το βαθύ γαλάζιο του Αγαίου να απλώνεται στα πόδια μας. Απολαύσαμε το μπάνιο μας στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για τον «Μύλο του Σαντά». Μια τοποθεσία απείρου κάλλους και ομορφιάς. Εδώ συναντώνται δύο ποτάμια. Το Ανδρονιάνικο και το Βιταλιότικο και δημιουργούν τον Μέλανα ποταμό που καταλήγει στην Πλατάνα. Το τοπίο είναι ειδυλλιακό. Με το Μύλο να χωρίζει τα δύο ποτάμια, η επικοινωνία των οποίων γίνεται με δύο πέτρινα γεφύρια. Το ένα τοξωτό και το άλλο επίπεδο. Εδώ ήταν το σημείο συνάντησης τριών μονοπατιών από ισάριθμα χωριά, τους Ανδρονιάνους, τα Δένδρα και τα Βίταλα, τότε που η επικοινωνία γινόταν με τα ζώα ή με τα πόδια. Τα τρία μονοπάτια από το σημείο αυτό γινόντουσαν ένα που κατέληγε στη διασταύρωση, στου «Σανιού» για να πάρει κάποιος το Λεωφορείο για την Αθήνα, καθώς και για να μεταβεί στην Κύμη που ήταν το κέντρο των εμπορικών συναλλαγών και των Δημοσίων Υπηρεσιών.
Τον μύλο τον διαχειριζόταν ο «Σαντάς», μακαρίτης σήμερα, που εκτός από Μυλωνάς ήταν βαθύς γνώστης της Βυζαντινής μουσικής. Άνθρωπος της παρέας και του κεφιού, με υπέροχη φωνή που όλοι τον ήθελαν στο γλέντι και απολάμβαναν τους υπέροχους βυζαντινούς ύμνους στα πανηγύρια των γύρω χωριών. Η γλυκιά μουσική των πουλιών που κρυμμένα μέσα στα θεόρατα πλατάνια μας καλωσόρισαν στην παρέα τους, και τα κοαξίματα των βατραχιών, μας συνόδευαν όση ώρα παραμείναμε στο χώρο αυτό.
Με κρύα καρδιά πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί στα Δένδρα, και στη συνέχεια στους Ανδρονιάνους, τελικός προορισμός της περιήγησής μας. Ένα καφεδάκι ακόμα στο μικρό καφενείο του χωριού, ήταν ότι χρειαζόταν για την περίπτωση, συνοδευόμενα αυτή τη φορά με σπιτικά γλυκά, κεράσι και δαμάσκηνο.
Στο σημείο αυτό τελείωσε η εξερεύνηση στα Κοτύλαια. Τα αποτελέσματά της, εντυπωσιακά. Η πεζοπορία μας πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα πλούσιο και ποικίλο φυσικό περιβάλλον, με σπάνια γεωμορφολογία, έντονες αντιθέσεις και πολλές περιοχές υψηλής οικολογικής αξίας. Επιβλητικά έλατα, καστανιές, καρυδιές και πλατάνια καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, αρωματικά βότανα και αγριολούλουδα μοναδικά στο είδος τους, επιβλητικά βουνά, φαράγγια, βιότοποι εξαιρετικής ομορφιάς και μοναδικά οικοσυστήματα «προικίζουν» την περιοχή με εντυπωσιακά τοπία, τα οποία σε συνδυασμό με το ήπιο κλίμα της, την καθιστούν ιδανικό προορισμό για τους λάτρεις του οικολογικού - εναλλακτικού τουρισμού. Στους πρόποδες του βουνού οι δαντελωτές παρθένες ακτές του Αιγαίου σε αποζημιώνουν με ένα υπέροχο μπάνιο στα καταγάλανα καθάρια νερά. Ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας δίνουν τη δυνατότητα στον επισκέπτη για κάθε είδους εναλλακτική δραστηριότητα στην περιοχή. Για τους λάτρεις του ψαροντούφεκου, ο τόπος έχει άφθονα ψάρια και χταπόδια.
Ο περιορισμένος χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας για την εξερεύνηση αυτή, δεν μας άφησε να προχωρήσουμε σε άλλες διαδρομές. Είμαστε όμως σίγουροι ότι εάν συνεχίζαμε, οι εκπλήξεις για τον τόπο τούτο θα ήταν ακόμη μεγαλύτερες.
Ο δρόμος της επιστροφής στην Αθήνα μας φάνηκε ατελείωτος. Αμίλητοι, με τα πορτραίτα της φύσης που συναντήσαμε στα Κοτύλαια όρη χαραγμένα για πάντα στο άλμπουμ που φυλάει ο καθένας για τον εαυτό του μέσα στο μυαλό του, ονειρευόμαστε το επόμενο Σαββατοκύριακο, τον επόμενο προορισμό μας, τους καινούργιους πίνακες ζωγραφικής που θα συναντήσομε σε κάποιο άλλο βουνό, πίνακες που μόνο η φύση ξέρει να δημιουργεί.

ΠΕΡΙΗΓΗΤΗΣ