ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

Αμυγδαλιά: το ανοιξιάτικο σύμβολο.

Μια εικόνα, χάρμα οφθαλμών, που όμοιά της δεν υπάρχει προηγούμενο συναντούμε αυτές τις μέρες αν κάνομε μια βόλτα στην εξοχή. Μια εικόνα που δεν χορταίνουμε να την βλέπουμε. Είναι οι ανθισμένες αμυγδαλιές. Ο «ευγενικός προάγγελος» της Άνοιξης.
Βλέποντάς την στα χείλη μας έρχονται οι στίχοι του ποιητή Γεωργίου Δροσίνη, ποίημα που γράφτηκε από τον ποιητή σε νεαρή ηλικία όταν ακόμη δημοσίευε τους στίχους του με το ψευδώνυμο Αράχνη για μια χαριτωμένη μαθήτρια του Αρσάκειου, εξαδέλφη του, που πράγματι συνέβη να κουνήσει την ανθισμένη νεραντζιά του κήπου του και να πέσουν τα άνθη επάνω της. Και βέβαια ποιητικά αλλά και συμβολικά η νεραντζιά έγινε αμυγδαλιά.
Μελοποιήθηκε και πολύ γρήγορα διαδόθηκε σε όλη την Ελλάδα, μεταφράστηκε δε σε πολλές ξένες γλώσσες
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

με τα χεράκια της

και γέμισ' από τ΄ άνθη η πλάτη, η αγκαλιά

και τα μαλλάκια της।

Αχ, χιονισμένη σαν την είδα την τρελή

γλυκά τη φίλησα

της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή

κι έτσι της μίλησα:

Τρελή, να φέρης στα μαλλιά σου τη χιονιά

τι τόσο βιάζεσαι;

Μόνη της θάρθη η άγρια βαρυχειμωνιά,

δεν το στοχάζεσαι;

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παληά

τα παιγνιδάκια σου

θάσαι γρηά με κάτασπρα μαλλιά

και τα γυαλάκια σου

Ο καρπός της από την πρώτη στιγμή είναι τροφή για τον άνθρωπο. Από τα τρυφερά φρέσκα μύγδαλα τα «τσάγαλα» μέχρι και την «ψίχα» που χρησιμοποιείτε είτε ωμή είτε σε ευρεία έκταση στη ζαχαροπλαστική.
Η Αμυγδαλιά στη Μυθολογία
Η Φυλλίς, μια πανέμορφη πριγκίπισσα της Θράκης, ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα. Η γνωριμία τους έγινε όταν το καράβι του Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Παντρεύτηκαν και αφού έζησαν για λίγο καιρό ερωτευμένοι, ο Δημοφώντας νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα. Η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο, τον άφησε να ταξιδέψει στην Αθήνα. Πίστευε πως αν την αγαπούσε πραγματικά πολύ σύντομα θα ήταν κι πάλι κοντά της.
Έτσι κι έγινε. Ο Δημοφώντας έφυγε για την πατρίδα του την Αθήνα και η Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει την εκλεκτό της καρδιάς της. Ο καιρός όμως περνούσε και ο Δημοφώντας δεν έλεγε να γυρίσει κοντά της, ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.
Οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της.
Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.
Όταν κάποτε μετά από χρόνια, στα μέσα του Γενάρη, επέστρεψε στη Θράκη ο Δημοφώντας έμαθε για το χαμό της γυναίκας του και την μεταμόρφωσή της σε ξερό δένδρο. Τότε γεμάτος αγάπη και τρυφερότητα αγκάλιασε το δέντρο και αμέσως αυτό άρχισε να βγάζει φύλλα και άνθη. Ήταν η ψυχή της βασιλοπούλας που με το αγκάλιασμα του αγαπημένου της ένιωσε απέραντη χαρά. Δεν ξαναπήρε όμως την ανθρώπινη μορφή της. Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.
Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.