ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΥ
(Στρατόπεδο Βελισσαρίου στα Γιάννενα)
(Λόφος Βελισσαρίου στα Γιάννενα)
(Γυμνάσιο Βελισσαρίου στα Γιάννενα)
Ο ΚΥΜΑΙΟΣ ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΑ ΓΙΑΝΝΙΝΑ
Κάθε χρόνο στις 21 του Φλεβάρη τα θρυλικά Γιάννινα γιορτάζουν με ιδιαίτερη λαμπρότητα την Επέτειο της Απελευθέρωσης από το πολύχρονο Τούρκικο Ζυγό. Όπως είναι γνωστό οι Τούρκοι κατέλαβαν τα Γιάννινα το 1431 και έμειναν σκλαβωμένα μέχρι το 1913.
Από την 7η Ιανουαρίου 1913 ο Ελληνικός Στρατός υποστηριζόμενος από πεδινό και βαρύ πυροβολικό, άρχισε συντονισμένες επιθέσεις κατά των οχυρών που κατείχαν οι Τούρκοι στην Ήπειρο. Ο Ελληνικός Στρατός της Ηπείρου ενισχύθηκε και με νέες Μονάδες Ιππικού και Πυροβολικού.
Το τελικό σχέδιο επίθεσης προέβλεπε εκτός των άλλων και παράλληλες αποβατικές επιχειρήσεις στους Αγίους Σαράντα για να αποκλειστεί μετακίνηση της 13ης Τουρκικής Μεραρχίας προς τα Γιάννινα. Η γενική επίθεση των Ελληνικών Δυνάμεων εκδηλώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 20ης Φεβρουαρίου. Η 2η Μεραρχία κατέλαβε επίκαιρες θέσεις και η 1η με την 3η φάλαγγα του Α΄ Τμήματος Στρατιάς τα υψίστης στρατηγικής σημασίας υψώματα του. Την 19η Φεβρουαρίου το Ελληνικό Πυροβολικό άρχισε να βάλλει κατά των εχθρικών πυροβολείων Καστριού, του Προφήτη Ηλία και της Τσούκας, ύστερα από μεγάλο και σκληρό αγώνα. Η 2η φάλαγγα κινήθηκε διαμέσου της Μανωλιάσης καταδιώκοντας τους υποχωρούντες και κατέλαβε την κοιλάδα Δωδώνης, φτάνοντας μέχρι τον Άγιο Νικόλαο. Συνεχίζοντας την προέλαση, έφτασε στην Πεδινή και μάλιστα δύο γενναίοι και τολμηροί Αξιωματικοί, επικεφαλής των Ταγμάτων της, (Βελισαρίου και Ιατρίδης) καταδιώκοντας τους Τούρκους, έφτασαν στους λόφους του Αγίου Ιωάννη Ανατολής, όπου εγκατέστησαν προφυλακές για ασφάλεια και έκοψαν τα καλώδια τηλεφώνων και τηλεγράφων, νεκρώνοντας έτσι την επικοινωνία Ιωαννίνων – Μπιζανίου. Ο Εσάτ Πασάς αναγκάστηκε τότε (8 το βράδυ) να ζητήσει τη μεσολάβηση του Μητροπολίτη Γερβάσιου και των Προξένων για την παράδοση της πολυθρύλητης πόλης των Ιωαννίνων. Οι Πρόξενοι ανακοίνωσαν στον Κωνσταντίνο το μεσολαβητικό τους ρόλο με έγγραφο που στάλθηκε με τους Αξιωματικούς Ρεούφ και Ταλαάτ, τους οποίους συνόδευε ο Επίσκοπος Δωδώνης Πανάρετος (ως εκπρόσωπος της Μητρόπολης). Μαζί με τον ατρόμητο Ταγματάρχη Βελισαρίου οδηγήθηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Φεβρουαρίου στο Γενικό Στρατηγείο Εμίν Αγά. Ύστερα από σύντομη συζήτηση συμφώνησαν την παράδοσή της πόλης και των Τούρκικων δυνάμεων και δόθηκαν οι σχετικές Διαταγές.Τα θρυλικά Γιάννινα ήταν πλέον ελεύθερα, όπως ελεύθερη ήταν σε λίγο και ολόκληρη η πολύπαθη Ήπειρος. Ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός εισήλθε θριαμβευτής στην πόλη των Ιωαννίνων και η υποδοχή ήταν πράγματι αποθεωτική. Τα χαρμόσυνο και πολυπόθητο αυτό γεγονός της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων χαιρετίστηκε επάξια με πανηγυρισμούς από όλους τους Έλληνες, ιδιαίτερα όμως από τους Ηπειρώτες, των οποίων τα όνειρα και οι πόθοι αιώνων για απελευθέρωση επί τέλους πραγματοποιήθηκαν.
Το Μπιζάνι θα παραμένει πάντα ένα ιερό σύμβολο. Ένα σύμβολο παληκαριάς αυτοθυσίας και πατριωτισμού. Στο Μπιζάνι, δοκιμάστηκε, για μια ακόμη φορά, η Ελληνική στρατιωτική τέχνη και ικανότητα αλλά και η ψυχική και σωματική δύναμη του Έλληνα στρατιώτη. Η ευγνωμοσύνη των Ηπειρωτών, και όλων των Ελλήνων, θα παραμένει αιώνια. Για τα παλικάρια που πολέμησαν. Για τα αγνά παλικάρια που έπεσαν στο Μπιζάνι.
Όταν μιλάμε για το Μπιζάνι δεν μπορούμε να μη θυμόμαστε τον τρομερό πορθητή του, τον ταγματάρχη Βελισσαρίου. Ένα σεμνό παλικάρι, από την Κύμη της Εύβοιας, που πέρασε στην ιστορία σαν ένας από τους πιο τιμημένους Έλληνες αξιωματικούς. Είναι ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός που, με την κεραυνοβόλα προέλασή του, έφτασε στις παρυφές της πόλης. Γι΄ αυτό κι ο λόφος εκείνος, προς τιμήν του, ονομάζεται λόφος του Βελισσαρίου.
Επίσης στα Ιωάννινα προς τιμήν του Ιωάννη Βελισσαρίου υπάρχουν:
Γυμνάσιο Βελισσαρίου Ιωαννίνων
Στρατόπεδο Βελισσαρίου
Αθλητικός Όμιλος Βελισσαρίου
Από την 7η Ιανουαρίου 1913 ο Ελληνικός Στρατός υποστηριζόμενος από πεδινό και βαρύ πυροβολικό, άρχισε συντονισμένες επιθέσεις κατά των οχυρών που κατείχαν οι Τούρκοι στην Ήπειρο. Ο Ελληνικός Στρατός της Ηπείρου ενισχύθηκε και με νέες Μονάδες Ιππικού και Πυροβολικού.
Το τελικό σχέδιο επίθεσης προέβλεπε εκτός των άλλων και παράλληλες αποβατικές επιχειρήσεις στους Αγίους Σαράντα για να αποκλειστεί μετακίνηση της 13ης Τουρκικής Μεραρχίας προς τα Γιάννινα. Η γενική επίθεση των Ελληνικών Δυνάμεων εκδηλώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 20ης Φεβρουαρίου. Η 2η Μεραρχία κατέλαβε επίκαιρες θέσεις και η 1η με την 3η φάλαγγα του Α΄ Τμήματος Στρατιάς τα υψίστης στρατηγικής σημασίας υψώματα του. Την 19η Φεβρουαρίου το Ελληνικό Πυροβολικό άρχισε να βάλλει κατά των εχθρικών πυροβολείων Καστριού, του Προφήτη Ηλία και της Τσούκας, ύστερα από μεγάλο και σκληρό αγώνα. Η 2η φάλαγγα κινήθηκε διαμέσου της Μανωλιάσης καταδιώκοντας τους υποχωρούντες και κατέλαβε την κοιλάδα Δωδώνης, φτάνοντας μέχρι τον Άγιο Νικόλαο. Συνεχίζοντας την προέλαση, έφτασε στην Πεδινή και μάλιστα δύο γενναίοι και τολμηροί Αξιωματικοί, επικεφαλής των Ταγμάτων της, (Βελισαρίου και Ιατρίδης) καταδιώκοντας τους Τούρκους, έφτασαν στους λόφους του Αγίου Ιωάννη Ανατολής, όπου εγκατέστησαν προφυλακές για ασφάλεια και έκοψαν τα καλώδια τηλεφώνων και τηλεγράφων, νεκρώνοντας έτσι την επικοινωνία Ιωαννίνων – Μπιζανίου. Ο Εσάτ Πασάς αναγκάστηκε τότε (8 το βράδυ) να ζητήσει τη μεσολάβηση του Μητροπολίτη Γερβάσιου και των Προξένων για την παράδοση της πολυθρύλητης πόλης των Ιωαννίνων. Οι Πρόξενοι ανακοίνωσαν στον Κωνσταντίνο το μεσολαβητικό τους ρόλο με έγγραφο που στάλθηκε με τους Αξιωματικούς Ρεούφ και Ταλαάτ, τους οποίους συνόδευε ο Επίσκοπος Δωδώνης Πανάρετος (ως εκπρόσωπος της Μητρόπολης). Μαζί με τον ατρόμητο Ταγματάρχη Βελισαρίου οδηγήθηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Φεβρουαρίου στο Γενικό Στρατηγείο Εμίν Αγά. Ύστερα από σύντομη συζήτηση συμφώνησαν την παράδοσή της πόλης και των Τούρκικων δυνάμεων και δόθηκαν οι σχετικές Διαταγές.Τα θρυλικά Γιάννινα ήταν πλέον ελεύθερα, όπως ελεύθερη ήταν σε λίγο και ολόκληρη η πολύπαθη Ήπειρος. Ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός εισήλθε θριαμβευτής στην πόλη των Ιωαννίνων και η υποδοχή ήταν πράγματι αποθεωτική. Τα χαρμόσυνο και πολυπόθητο αυτό γεγονός της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων χαιρετίστηκε επάξια με πανηγυρισμούς από όλους τους Έλληνες, ιδιαίτερα όμως από τους Ηπειρώτες, των οποίων τα όνειρα και οι πόθοι αιώνων για απελευθέρωση επί τέλους πραγματοποιήθηκαν.
Το Μπιζάνι θα παραμένει πάντα ένα ιερό σύμβολο. Ένα σύμβολο παληκαριάς αυτοθυσίας και πατριωτισμού. Στο Μπιζάνι, δοκιμάστηκε, για μια ακόμη φορά, η Ελληνική στρατιωτική τέχνη και ικανότητα αλλά και η ψυχική και σωματική δύναμη του Έλληνα στρατιώτη. Η ευγνωμοσύνη των Ηπειρωτών, και όλων των Ελλήνων, θα παραμένει αιώνια. Για τα παλικάρια που πολέμησαν. Για τα αγνά παλικάρια που έπεσαν στο Μπιζάνι.
Όταν μιλάμε για το Μπιζάνι δεν μπορούμε να μη θυμόμαστε τον τρομερό πορθητή του, τον ταγματάρχη Βελισσαρίου. Ένα σεμνό παλικάρι, από την Κύμη της Εύβοιας, που πέρασε στην ιστορία σαν ένας από τους πιο τιμημένους Έλληνες αξιωματικούς. Είναι ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός που, με την κεραυνοβόλα προέλασή του, έφτασε στις παρυφές της πόλης. Γι΄ αυτό κι ο λόφος εκείνος, προς τιμήν του, ονομάζεται λόφος του Βελισσαρίου.
Επίσης στα Ιωάννινα προς τιμήν του Ιωάννη Βελισσαρίου υπάρχουν:
Γυμνάσιο Βελισσαρίου Ιωαννίνων
Στρατόπεδο Βελισσαρίου
Αθλητικός Όμιλος Βελισσαρίου
Πηγές άρθρου
Δημόπουλος Θεόδωρος, "Ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου. Ο ήρωας των ηρώων", περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, Αύγουστος 2006 (τ. 120), εκδ. Περισκόπιο.
Δημόπουλος Θεόδωρος, "Ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου. Ο ήρωας των ηρώων", περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, Αύγουστος 2006 (τ. 120), εκδ. Περισκόπιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου