ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ

Το καράβι μόλις είχε φύγει από το λιμάνι του Πειραιά με προορισμό την Πάρο και οι αναμνήσεις ξύπνησαν μέσα μας. Τέσσερα χρόνια ζήσαμε στο νησί, 1982 – 1986, τότε που ο τουρισμός μόλις είχε αρχίσει. Σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού αναπολούσαμε τα χρόνια που ζήσαμε εκεί. Όμορφα χρόνια, με την Πάρο πανέμορφη από την μια άκρη μέχρι την άλλη. Με τις χρυσαφένιες παραλίες της, τις εύφορες κοιλάδες με τα αμπέλια, τους κήπους και τις ελιές, τις ανθισμένες βουκαμβίλιες και τα γεράνια, τους ανεμόμυλους, τα γραφικά σοκάκια της που μπορούσες να περιπλανηθείς με τις ώρες, τα εκκλησάκια, τους απλοϊκούς νησιώτες που ήταν πρόθυμοι να σου δώσουν και την ψυχή τους ακόμα. Κολυμβήθρες, Σάντα Μαρία, Χρυσή ακτή, Αντίπαρος, Δρυός, Πίσω Λιβάδι και ένα σωρό άλλα γραφικά μέρη ήρθαν στο μυαλό μας, που μπορούσες να κάνεις το μπάνιο σου, τη βόλτα σου και να απολαύσεις υπέροχους ουζομεζέδες.

Φθάσαμε αργά το βράδυ και δεν προφθάσαμε να δούμε πολλά πράγματα. Μια καταπληκτική μέρα ξημέρωσε και η περιήγησή μας στην Πάρο δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει παρά με ένα προσκύνημα την Παναγία την Εκατονταπυλιανή, στην οποία το βράδυ παρακολουθήσαμε την Ακάθιστο ύμνο.

Σ΄ όλο το νησί επικρατούσε μια απίστευτη κινητικότητα. Οι κάτοικοι, ενόψει του Πάσχα και της νέας τουριστικής περιόδου, έφτιαχναν τα μαγαζιά τους, ασβέστωναν τα πλακόστρωτα και τον παραδοσιακό οικισμό, έβαφαν τις αυλόπορτες των σπιτιών τους, περιποιούνταν τα γραφικά εκκλησάκια τους. Η τουριστική κίνηση τώρα αρχίζει. Από την Κυριακή των Βαϊων περιμένουν πολύ κόσμο, ντόπιους και ξένους.

Τρεις μέρες περιπλανηθήκαμε στο νησί. Πανάκριβες βίλες με πισίνες έχουν εκτοπίσει αμπελώνες, στην Αντίπαρο και τον άγιο Φωκά δεν πηγαίνεις πλέον με το καραβάκι αλλά με αυτοκίνητο, οι Κολυμβήθρες έχουν χάσει ένα μέρος από τη γραφικότητά τους.

Από τα πιο ωραία χωριά της Πάρου, πνιγμένο στο πράσινο, εξακολουθεί να είναι μέχρι σήμερα το πιο ορεινό χωριό του νησιού, οι Λεύκες.

Στο Δραγουλά, εξακολουθεί και σήμερα το Σάββατο μεσημέρι να ανάβει ο φούρνος του χωριού, για να βάλουν οι νοικοκυρές τη "ρεβυθάδα", που θα την πάρουν την Κυριακή, μόλις σχολάσει η εκκλησία.

Στο ταξίδι της επιστροφής, μόλις δυόμισι ώρες, η σύγκριση του τότε με το σήμερα δεν θα μπορούσε να λείψει. Έτσι κοινή διαπίστωση είναι ότι παρά την οικοδομική άνθηση που έχει, παρά το γεγονός ότι ο μόνιμος πληθυσμός έχει τριπλασιασθεί, παρά το ότι η Πάρος έχει χάσει ένα μέρος της γραφικότητάς της, εξακολουθεί και σήμερα να είναι ένα πανέμορφο νησί.